الکساندر تروفیموف، مریض روانی سابق به محکمه قانون اساسی فدراسیون روسیه شکایت کرد. او طی چند سال در شفاخانه روانی ناحیه «کالوگا» تحت معالجه قرار داشت. در سال 2013 میلادی از طبیب ارشد در خواست کرد نسخه تصدیق شده سابقه مرض اش را به او بدهد. اما طبیب از اجرای این درخواست او خودداری ورزید.
تروفیموف، درخواستی به محکمه ارسال کرد و خواستار آن شد که اولاً، رد درخواست وی از طرف طبیب ارشد شفاخانه غیرقانونی اعلام شود، ثانیا باید طبیب را متعهد کرد طی سه روز نسخه تصدیق شده سابقه مزض و دیگر اسناد در باره وضع سلامتی او را ارائه بدهد.
محکمه به این نتیجه رسید که تمام اسناد ضروری مطابق با « اصول حفاظت از سلامت شهروندان فدراسیون روسیه» با توجه به خودویژگی قید شده در قانون « کمک روانی و تضمین حقوق شهروندان هنگام ارائه آن» در اختیار متقاضی گذاشته شده است. نسخه تصدیق شده کامل سابقه طبی به تروفیموف داده نخواهد شد. دیگر نهادهای تحقیقاتی نیز با این تصمیم موافقت کردند.
پس از این مراحل، تروفیموف به محکمه قانون اساسی شکایت کرد. وی معتقد است که قانون کمک روانی امکان تصمیم گیری خودسرانه که در چه شکلی و به چه اندازه اطلاعات در باره مرض روانی و روش های معالجه در اختیار مریض گذاشته شود را به دکتوران می دهد.
محکمه قانون اساسی متذکر شد که سلامت روانی — بخش خاص طب و تندرستی انسان است. از اینرو دکتوران موظف هستند اطلاعات مربوط به وضع صحی آنها را بشکل قابل فهم و با در نظر داشت وضع روانی مریض در اختیار افراد مبتلا به اختلالات روانی بگذارند.
بدین ترتیب اعتراض به قانون وابسته به مشخصات اطلاعات ارائه شده و قابل فهم بودن آن برای مریض است که از کمک طبی برخوردار شده است. حجم اطلاعات وابسته به وضعیت سلامتی انسان خواهد بود که فقط داکتر می تواند در این باره قضاوت کند.
از اینرو اعتراض تروفیموف نسبت به اساسنامه قانونی دلیلی برای خودداری خودسرانه از ارائه اسناد طبی مریض و محدود کردن بی اساس حق مریض برای دریافت این اسناد در حجم ضروی نخواهد بود.
اما اگر به دلایلی دادن این اسناد و یا اطلاعات به خود مریض ممکن نباشد، این اسناد را می توان به نماینده او، مثلا وکیل اش و یا کارمند دفتر حقوقی داد.
بهرحال این تصمیم محکمه قانون اساسی یکی دیگر از میراث گذشته نه چندان دور کشور را منحل می کند که در آن زمان در کشور تحقیقات سرکوبگرانه حاکم بود. همه می دانند که اغلب به دلیل دگراندیشی افرادی را که نمی توانستند به زندان بفرستند راهی « تیمارستان» محرمانه می کردند. و در آنجا به شکلی شخص را درمان می کردند که او واقعا دیوانه می شد. قابل درک است که هیچگونه گواهی و سابقه مرض در اینگونه مراکز به مریض ارائه نمی شد- نه به خود مریض و نه وارث او. حالا مریض و یا نزدیکان او می توانند درخواست کنند از چه روشی برای تشخیص و معالجه استفاده شده است.
